Стихар

Стихар основне богослужебне священослужебне облєчиво або часц ризох: то платняна кошуля хтора покрива, окрем глави, цале цело служителя.

Єст єдноставнєйши и розкошнєйши стихари, так же їх випатрунок завиши од особи хторей су наменєни. Єдноставнєйши стихар звичайно били зоз простейшу прикраску при сподку, облєкаю го архиєреє (епископове и владикове) прето же вшелїяк поверх стихара облєкаю други ризи. Розкошнєйши стихар ше шиє зоз ризового платна, по одредзеним правилу обшити з окремнима пантлїками и зоз крестом на хрибтовей часци, а ноша го служителє хторим то єдине литурґийне облєчиво ( швичкаре, читаче, дзияци, поддияконє и дияконє).

Швичкаре, читаче и дзияци облєкаю лєм стихар.

Поддияконє и дияконє поверх стихара облєкаю ище орар, алє кажди на розлични способ. Поддиякон и диякон можу облєчиц и наруквици.

Священїк (єрей, паноцец) може поверх стихара облєчиц ище: епитрахиль, пояс, наруквици и фелон, а кед же є од висшей церковней власци або архиєрея (епископа, владики) одликовани, вец у зависносци од одликованя, облєка чи набедренїк, чи наперсни хрест, чи митру, або и шицко тото вєдно.

Архиєрей (епископ, владика) поверх стихару облєка: епитрахиль, пояс, наруквици, набедренїк, сакос, омофор, панаґию и митру.

Стихар и шицки други часци облєчива хтори священослужителє облєкаю кед ше пририхтую за служенє Служби Божей окончую зоз молитву. Священослужителє зоз литурґийним облєканьом, односно „облєканьом до нового чловека” и умиваньом рукох приступаю ґу служеню очисцени од каждого тїлесного и душевного бруду, а наполнєти зоз кажду каждучку доброту.

Литература

Протоєрей ставрофор о. Йоаким Холошняй, Дзвони, християнски часопис, фебруар 2009. року
о. др Роман Миз, Церковно литурґийно литурґични лексикон, бок 279

Вонкашня вяза

Стихар, на сербскей википедиї